İstanbul’un Fatih’i, Dünyanın gördüğü en büyük komutanlardan olan II. Mehmet, eskilerin "damla hastalığı" dediği gut hastalığından çok çekmişti. Özellikle bacaklarındaki ağrılar dayanılır gibi değildi. Fakat o yine sefere çıkıyordu. Ve her zaman yaptığı gibi nereye gidileceğinden kimsenin bilgisi yoktu. O meşhur sözü unutulmamıştı. “Sırrımı sakalım bilse kesip atarım”.
300 bin kişilik bir orduyu sefere hazırladığında doktorları "Arabaya binerseniz yolculuğa dayanabilirsiniz, at üzerinde gitmeniz mümkün değildir" demişlerdi. Fakat o Fatih’ti. Elbette at üstünde ve ordusunun en önünde sefere çıkacaktı.
300 bin kişilik ordusu Anadolu'ya geçtiğinde Gebze civarında Sultançayırı mevkiinde mola verdi. Fakat planlanan zamanda harekete geçilmemişti. Çünkü Büyük Komutanın hastalığı ağırlaşmış zaman zaman da kendini kaybetmeye başlamıştı. Yahudi asıllı Hekimbaşı Yakup Paşa’nın tedavilerinin Sultanı günden güne ölüme yaklaştırdığını düşünen Sadrazam kendi hekimi Levi Acemi'ye sultanı tedavi etme talimatı verdi. İki hekimin birden uyguladığı tedavi Fatih’in daha da ağırlaşmasına sebep oldu ve
Dâhi hükümdar 3 Mayıs günü acılar içinde hayata gözlerini yumdu.
Sefer hali devam ettiği için ölümü askerden saklandı.. Tahnit edilen yani toprağa verilmeden bozulmaması için iç organları boşaltıldıktan sonra ilaçlanan naaşı bir arabaya kondu, İstanbul'a doğru yola çıkarıldı.
Ve askere “Sultan mübarek ayaklarından rahatsızlandı. Devası İstanbul hekimlerindedir. Askerim ben gelene kadar beklesin, bir ferd dahi ayrılmasın, diye ferman buyurdu bilesiniz.” emri verildi.
İstanbul’da taht senaryoları yazılırken artık orduda Fatih'in öldüğü duyulmuştu. Sadece ölümü değil "zehirlendiği" de konuşuluyor, ordugahta bulunan bir saz şairinin yazdığı şiir, dinleyenleri ağlatıyordu.
"Tabibler şerbeti kim verdi Hân'a
O Hân içti şerabı kâne kâne
Ciğerin doğradı şerbet o Hân'ın
Hemin der zari etti yâna yâna
Dedi niçin bana kıydı tabipler
Boyadılar ciğeri, canı kâne.."