Türkiye Cumhuriyeti, elli yıla yaklaşan bir terör belasından sonra bugün yepyeni bir sabaha uyandı. Bugün Anadolu topraklarında bir defa daha umut doğdu. Bugün bir milletin gözyaşı dindi, yüreklerindeki acı sönmeye başladı. Bu artık silahların konuşmadığı, anaların ağlamadığı bir ülke hayalinin ete kemiğe büründüğü andır.
Terör örgütü PKK, açık ve net bir şekilde silah bıraktığını ilan etti. “Artık yokuz” dedi. “Silahlı direniş sona erdi” dedi. Bu cümle, sadece bir örgütün sonunu değil, bir milletin en uzun gecesinin sabaha kavuşmasını anlatıyor.
Ve ne acı…
Kimin üzüldüğüne bakın!
Barışa üzülenler var bu ülkede. Terörün bitmesine dertlenenler var. Silahlar sustu diye içten içe kahrolanlar var. Anaların artık ağlamayacağına, çocukların mayın korkusu olmadan parklara koşacağına, Mehmetçiğin şehit düşmeyeceğine burun kıvıranlar var.
Neden?
Çünkü bir kesim işsiz kalacak. Bunu Cumhurbaşkanı Erdoğan söyledi. Çok haklı. Evet, bu söz sadece bir ironi değil, bir tespit. Terörden geçinen, kaostan beslenen, milletin gözyaşını sermaye yapan bir güruh var bu ülkede. Sözde siyaset yapıyorlar, aslında terörle besleniyorlar. Dışarıdan fonlanan, içeriden alkışlanan bir tiyatronun figüranları onlar. Ve oyun bittiğinde perde kapanır. Şimdi perde kapandı, seyirciler alkışlıyor; ama onlar kuliste hâlâ ağlıyor.
Bakın açık söylüyorum:
PKK’nın bittiği bir Türkiye, sadece güvenli değil, aynı zamanda özgür bir Türkiye’dir.
Bu milletin çocukları artık dağlara değil, üniversitelere yürüyecek.
Bu topraklarda artık çiçekler mayın tarlalarında değil, barışın bahçelerinde açacak.
Bugün adı konulmamış bir bayram günüdür.
Ne resmi tatildir, ne takvimde kırmızı renkle yazılıdır.
Ama bu milletin kalbinde, alnında, sokağında, evinde hissedilen bir bayramdır.
Hilal’i gökyüzüne çakılmış bir ülkenin özgüveniyle…
Bayrağını rüzgârla yarıştıran bir milletin gururuyla…
“La ilahe illallah Muhammedün Resulullah” ana paydasında buluşanların oluşturduğu ilahi sinerjiyle….
Yurdumun en büyük bayramı, bugün.