Konya’da yaşayan orman dedelerin en büyüğüydü! 93 yaşında vefat etti

Konya’nın Akşehir ilçesine yaklaşık 10 kilometre uzaklıktaki Tekke Mahallesi, 1958 öncesi kıraç topraklara sahipti. Orman İşletme Müdürlüğü başta Tekke Mahallesi olmak üzere çevresindeki köylerde ağaçlandırma seferberliği başlattı. O köylerde oturanlar da seferberliğe katıldı. Karakoyun ailesinin en büyüğü olan Ramazan Karakoyun ağaçlandırma seferberliğinde gönüllü olarak yer aldı. Ardından işletme müdürlüğünde ücretli işçi olarak çalışmaya devam eden Karakoyun'na, kardeşleri Şükrü (87), Mevlüt (86), Halil (83) ve Ali Karakoyun (81) da işçi olarak çalışıp yardım etti. Hiçbir vasıta olmadan diğer işçilerle birlikte eşeklerle ve sırtlarında taşıdıkları fidanları yamaçlara taşıyıp diken Karakoyun kardeşler, bugün bölgenin ormanlık olmasına katkı sağladı. Karakoyun kardeşler sadece kendi bölgelerinde değil, civar köylerdeki arazilerin de yeşermesine katkıda bulundu.

EN BÜYÜK KARDEŞ RAMAZAN KARAKOYUN VEFAT ETTİ

26 yıl boyunca Orman İşletme Müdürlüğü'nde çalışan Ramazan Karakoyun önceki röportajlarında yaşadıklarını şu sözlerle anlatmıştı:

“O zaman araba ve at yoktu. Eşekle ve sırtımızda yürüyerek tepeliklere fidanları çıkartıp, dikip, yetiştirdik. 26 yıl boyunca çalıştım. Meşe, çam ve sedir ağaçları yetiştirdik. Bizim ev köyde ve yakın olduğu için kardeşlerimle yürüyerek gelir, evde kalır ve sabah tekrar tepeliklere çıkıp, ağaç diker ve bakımını yapardık. Diğer işçiler çadırda kalıyorlardı. Su yoktu, buradan bidonlarla su çıkartırdık. Çok zor şartlarda çalıştık.”

“DEDEM AĞAÇLARLA İÇ İÇEYDİ”

Ramazan Karakoyun yaşlılığa bağlı hastalıkları nedeniyle vefat etti. Karakoyun çok sevdiği ve gözü gibi baktığı ağaçlarının arasında toprağa verildi.

Dedesiyle aynı ismi taşımaktan gurur duyduğunu belirten Ramazan Karakoyun, onu şu sözlerle anlattı:

“Dedemin bizim için büyük bir önemi vardı. Onunla aynı ismi taşımaktan da gurur duyuyorum. Hiç ayrılmazdık. Eskiden diktiği ağaçları, onlarının büyümesini daha sonra onların gölgesinde dolaştığını anlatırdı bize. O bizi çok mutlu ediyordu. Emekli olduktan sonrada hiç boş durmadı ve ekmeye devam etti. Kendimi bildim bileli dedem ağaçlarla ve ormanla iç içeydi. Şimdi gezip dolaştığımız yerlere baktığımızda hep onun diktiği ağaçları görüyoruz. Yürümeyi çok severdi. Sabahları erken kalkar ve 2-3 saat ağaçların arasında gezerdi. Ektiği, büyüttüğü ağaçların yanına gider oralarda saatlerce zaman geçirirdi. İki yıldır rahatsızlıklardan dolayı pek evden çıkamıyordu. Ağacın, ormanın önemini bize hep anlatırdı. Nerede bir boşluk görse oraya kesin bir ağaç ekerdi. Bizi de bu şekilde yönlendirirdi. Hep ağaçları ve ormanı düşünürdü. Biz de onun yolundan gitmek için elimizden geleni yapacağız. Rahmetli olmadan bir gün önce beraberdik. Oturup konuşup, sohbet etmiştik. Allah rahmet eylesin.”