Konya’nın Selçuklu ilçesindeki bir ilkokulda, iki çocuğun sınıf içinde yaşadığı bir tartışma, bugün hepimizin vicdanını sızlatan bir trajediye dönüştü. 10 yaşındaki Yusuf Taşkın, bir sınıf arkadaşının boğazını sıkması sonucu yere yığıldı. Şu an yoğun bakımda yaşam mücadelesi veriyor. Oysa bu bir ilk değil. Ne yazık ki son da olmayacak… Eğer bizler bu sessizliği sürdürmeye devam edersek.

Akran zorbalığı deyince çoğumuzun aklına sadece fiziksel şiddet gelir. Oysa bu sorun sadece itme, vurma ya da boğaz sıkmakla sınırlı değil. Dışlama, alay etme, tehdit etme, lakap takma ve sosyal medyada küçük düşürme gibi sayısız biçimi var. Ve her biri çocukların ruhunda telafisi yıllar sürebilecek yaralar açıyor.

Bugün Yusuf’un yaşadığı bu fiziksel saldırı, aslında buzdağının görünen ucu. Altında ise ihmaller, duyarsızlıklar ve geçiştirilen binlerce sessiz çığlık var.

Peki kim ne yapmalı?

1. Aileler: Duyarlı ve Gözlemci Olmalı

Çocuklar akran zorbalığını çoğu zaman anlatmaz. Utanırlar, suçlanmaktan korkarlar, hatta bazıları hak ettiklerini düşünür. Bu yüzden aileler çocuklarının davranışlarını iyi gözlemlemeli. Çocuğun okuldan soğuması, içine kapanması, sebepsiz ağlaması ya da öfke nöbetleri gibi işaretler göz ardı edilmemeli.

2. Okullar: Eğitim Kurumu Olmanın Ötesine Geçmeli

Okullar yalnızca bilgi veren değil, aynı zamanda kişilik geliştiren kurumlardır. Her okulda zorbalıkla mücadeleye yönelik bir eylem planı olmalı. Öğretmenler bu konuda özel eğitimden geçmeli. Sınıf içi gözlem mekanizmaları, öğrenci destek birimleri, okul psikolojik danışmanları aktif hale getirilmeli. Öğrenciler ise bu konuda bilinçlendirilmeli, zorbalığın ‘oyun’ değil, ‘şiddet’ olduğu net biçimde anlatılmalı.

3. Devlet ve Yasa Koyucular: Boşluğu Doldurmalı

Bugün Türkiye’de akran zorbalığına karşı yasal altyapı hala yetersiz. Mesele yalnızca bir pedagojik değerlendirme değil, sosyal bir alarmdır. Mevzuat, çocukların korunmasını esas alan ve önleyici mekanizmalarla donatılmış hale getirilmelidir.

4. Medya ve Toplum: Duyarlılığı Arttırmalı

Bu tarz olayların yalnızca 'haber' değil, aynı zamanda 'ders' olması gerekir. Medya, olayları sansasyonel değil, öğretici şekilde aktarmalı. Toplum olarak da suçlayıcı değil, çözüm odaklı bir dil geliştirmeliyiz.

Son Söz!

10 yaşındaki Yusuf şu an yoğun bakımda. Onun hayata tutunma mücadelesi, sadece bir ailenin değil, hepimizin sorumluluğudur. Yusuf’un başına gelen; öncesi dinlenmeyen çocukların, görülemeyen zorbalığın, duyulmayan yardım çığlığının sonucudur.

Bu yazıyı, çocuklarımızın sessiz çığlıklarını artık duymak ve onları korumak zorunda olduğumuzu hatırlatmak için yazdım.

Yarın çok geç olmadan, hepimiz bugünden harekete geçmeliyiz.