Bazı  şairlerin elinde gaybın anahtarı vardır 
Çözüverirler içimizdeki gizli..

Bazı  şairlerin şiirlerinde serin ormanlar vardır;
Serinletir içimizi…

“Zambaklar en ıssız yerlerde açar” der mesela, biz ıssızlığımızdan yalnızlığımızdan bir zambak olma umuduyla şikayetçi olamayız…

Bazı şairlerin görünmez elleri vardır
En zor zamanınızda omzumuzda bulduğumuz!

“Seni yok sayacaklar, sen daha çok var olacaksın” der, yok sayanlara inat her şeye yeniden başlarız.

O gidince anladım, bazı şairler gençliğimizin en güzel hediyesi gibi asılıdır duvarlarımızda…
Bazen bir gölge gibi geçerler evimizden hiç olmadık zamanlarımızda… Yontula yontula anne olurken lime lime olmuş kalplerimizden dökülüverir  kelimeleri;

“Bir kadını al onu yont yont anne olsun
Her kadın acıma anıtı bir anne olsun 
Çocuklara açılan mavi kırmızı pencere anne 
Sen bu şehrin sokaklarından geç sonsuz pencerelerle 
Bir insanı al onu çöz çöz çocuk olsun”

O gidince anladım.

Bazı şairlerin görünmez kolları vardır, kaldırıveriler gönlümüzdeki yükü; Çiçek sandığımız sevda kurşun gibi ağır olsa da zor gelmez taşımak…

“Ben çiçek gibi taşımıyorum göğsümde aşkı
Ben aşkı göğsümde kurşun gibi taşıyorum
Gelmiş dayanmışım demir kapısına sevdanın
Ben yaşamıyor gibi yaşamıyor gibi yaşıyorum
Ben aşkı göğsümde kurşun gibi taşıyorum”

O gidince anladım,
Yoldaşım olan şiirlerin sahipsiz kaldığını…

O gidince anladım 
Sezai Karakoç’un hayatımdaki varlığını….