Konya için belki sezonun en rahat maçıydı; ama Alanyaspor için tam anlamıyla bir ölüm kalım savaşıydı. İlk düdükle birlikte sahadaki zihin farkı hemen göze çarptı. Konya, çoktan tatil moduna geçmişti; topu görünce bile güneşlenmeye devam eden bir hâl vardı üzerlerinde bazı oyuncuların. Alanyaspor ise sezonun yükünü omzuna almış, hayatta kalmak için her adımda mücadele ediyordu.

İlk yarı, Konya’nın umursamazlığı ile Alanya’nın panik ve kararlılığının çatışmasıydı. Direkten dönen o top gol olsa, belki başka bir hikâye yazılacaktı Konya adına ama futbolda “keşke”ler puan kazandırmaz. Sahadaki gerçek, Alanyaspor’un çok daha fazla istemesi ve bunu zaman zaman çirkinliğe varan bir oyunla da olsa sonuca çevirmesiydi. Birinci yarı bittiğinde skorbortta Alanya lehine 2-0 yazıyordu.

İkinci yarının hemen başındaki gol Konya’yı uyandırdı belki ama o da kısa sürdü. Çünkü futbolun estetiği yerini kaosa bıraktı. Oyun soğutmalar, zaman geçirmeler, gerginlikler… 82. dakikadaki arbede ise futbolun iyice gölgede kaldığı andı. Ne yazık ki kırmızı kartla sonuçlanan o andan sonra sahada futbol adına bir şey kalmadı.

Ve evet, Alanya’nın ilk golü ile bizim golümüz haftanın golü olabilecek güzellikteydi. Umut Nayir’in bu güzel golü sadece gol değil, bir mesajdı: “Ben hâlâ buradayım.” Son haftalarda form tutması, en azından Konya için geleceğe dair küçük bir umut ışığı olabilir.

Ama artık herkesin gözü, topun değil, yönetimin üzerinde. Kongre yaklaşıyor ve ortada ne net bir aday, ne de umut verecek bir gelişme var. Konya sahipsiz kalmaz elbette, buna inancımız tam. Lakin borç denizinde yüzen bir gemi var önümüzde. Karaya oturmasından endişe duyuyoruz. Şehir dinamiklerinin bir an önce harekete geçmesi gerekiyor.

Bu arada zaman zaman oyunu çirkinleştirseler de komşu ilçemiz Alanya’yı da tebrik etmek gerekir. Ligde kalmayı başardılar. Bugünkü istenmeyen hadiseleri düşme streslerine verelim.