Gençlerbirliği’nde yeni hocanın göreve getirildiği haberini duyar duymaz ‘eyvah’ dedim. Mesele hocada değil. Veya hoca olarak getirilen isimle ilgili de değil. 
Hep öyle olur. Futbolcular yeni hocalarının gözüne girmek için daha yüksek performansla oynarlar. Hamza Hoca'nın eli değdi mi, diye sorarsanız, az da olsa değmiş görünüyor. Ancak bu, bugünkü maçta önemli bir etken değil.
Sorunu  ne Gençlerbirliği’nde ne Hamza Hoca'da aramak lazım. Sorunu kendimizde aramamız lazım. Mesele Konyaspor’da…  
Açıkça yazıyorum. Konyaspor bu değil. Konyaspor hocasıyla da oyuncuları ile de bugünkü Gençlerbirliği’ne puan kaptıracak bir takım değil. 
Peki o zaman sorun ne? 
Gerçekten anlamak mümkün değil. 
Fenerbahçe maçında oynanan kişiliksiz oyunu ‘hadi büyük takım ile oynadık’ diye sinemize çektik. Malatya maçını, ilk dakika talihsizliği olarak kabullendik. 
Peki, Gençlerbirlği maçını hangi gerekçe ile kabulleneceğiz. 
Hayır kabullenmiyoruz. 
Hiç kimse kaleci Ertaç Özbir’in hatasından atığımız gole bakıp, yediğimiz golü son dakika sürprizi diye yorumlayamaz. 
Maçın geneline baktığımızda ‘iyi oynamadık-iyi mücadele etmedik-kazanmak için gayret sarf etmedik’ diyebiliriz. 
Çıkış maçı olarak değerlendirdiğimiz bir maçtan da hüsranla ayrıldık. Dünyanın sonu değil elbette. Rahatlıkla telafisi mümkün. Ancak oynanan futbol bizi tedirgin ediyor. İyi oynayarak puan kaybetsek hiç üzülmeyeceğiz.
Seyirci de çileden çıktı. Oynanan futbola isyan etti. Tepkisini maç sonu gösterdi. 
Seyirci haksız mı? Değil. ‘Artık yeter’ diyor. 
Gerçekten ‘yeter’. Kurumsallaşma adına, istikrarlı bir yapı oluşturma adına ve profesyonellik adına büyük atılımlar yapan bir yönetime sahibiz. Yönetimin gayretini ve iyi niyetini sabote etmeye kimsenin hakkı yok. 
Oyuncular bu yönetime çok ayıp ediyor. Ayıp, ayıp, ayıp.