Sözün bittiği yer. Kalem oynatmak bile istemiyoruz. Ne yazacağız? Ne diyeceğiz? Kimi suçlayacağız? Kimi eleştireceğiz? 

Bazen hiçbir şey yapmak istemezsiniz. Bir köşeye çekilip tüm dış dünya ile irtibatınızı kesmek gelir içinizde. İşte öyle bir psikoloji içerisindeyim. 

Son iki yazımda “Aykut Hoca’nın takımları ile yola devam zordur” diye yazmıştım. Üzülerek daha ilk maçta haklı çıktım. Bugünkü maç tamda bu tespitin sonucudur. 

İki günlük Bülent Hoca’dan bir beklentimiz yoktu. Hoca değişikliğinin ilk maçında görev oyuncularındır. Oyuncular hem yeni hocaya yardımcı olmak hem de gözüne girmek için oynarlar. Ama öyle olmadı. Oyuncular galip gelmek için hiçbir varlık göstermedi. Anlamak mümkün değil. 

Maçın tek sevindirici tarafı 536 dakika sonra kendi sahamızda gol atmış olmamız. O bile ağır mağlubiyet karşısında hiç bir anlam taşımadı.

Konyaspor’un defans örgülü oyun stilini değişmiş bulduk. Bülent Hoca ekibine ofansif oynamalarını öğütlemiş olmalı ki hücum ağırlıklı bir ilk yarı izledik. Fırsatlar da yakaladık. Ancak yararlanamadık. Göztepe oyunu iyi okumuş olmalı ki, ikinci yarıda her şey değişti. 

Defansta açıklar vermeye başladık ve Göztepe bu açıkları affetmedi. Keşke ilk 30 dakikadaki oyun üstünlüğümüzü 90 dakikaya yayabilseydik. 1-1’in ardından yeniden öne geçmek için erken davrandık. Defansta kademe kalkınca olanlar oldu. 

Bu hafta Bülent Hocaya eleştiri haksızlık olur. Umarız bu ilk maçında takımı iyi analiz etmiştir. 

Göztepe’nin forvet oyuncularını izleyince; “Yeni sezon İçin takım kurulurken bizimkilerden hiç kimsenin aklına ‘bu takımın forveti yok’ sorusu gelmedi mi?